We moeten zo snel mogelijk van de fossiele brandstoffen af. Maar hoe kunnen we dat bereiken? Duurzame energie? Dat is nauwelijks genoeg om het extra verbruik op te vangen van airco's die 'nodig' zijn om extreme hitte te doorstaan en de miljoenen nieuwe elektrische auto’s. Systeemverandering? Een prachtig idee, maar systemen veranderen niet snel en we kunnen niet nog 50 jaar wachten. Zelfs 2050 is niet haalbaar, als punt op de horizon, waarop het systeem ‘duurzaam’ moet zijn en de wereldeconomie CO2-neutraal. Bovendien is 2050 waarschijnlijk ook al te laat. De recente klimaat-ontwikkelingen dwingen tot veel eerdere actie en tot ambitieuzere doelen. Rijke landen moeten al in 2040 of nog eerder klimaatneutraal zijn.
“De belangrijkste vraag die je moet beantwoorden is: wil je in 2050 nog een economie hebben of nog een leefbare wereld? Dan is gedragsverandering nummer één. We kunnen bijvoorbeeld niet zo veel blijven vliegen. Dat moet je durven én willen. Maar als je de economie voorop blijft stellen, dan komen we daar nooit, stelt Dirk Schoenmaker, hoogleraar Banking en Finance. ²⁵² 
 

We zullen daarom naar de leefstijl moeten kijken, de vraag-kant die tot nu toe overhet hoofd werd gezien. Daarvoor zijn er vier stappen te nemen:
1. de consument niet langer uit de wind houden, door overheden, ngo's, bedrijfsleven en: medemens;
2. de Westerse, consumentistische leefstijl niet langer als 'gegeven' beschouwen;
3. de consument aanspreken op datgene waar hij oren naar heeft: het eigen belang;
4. consument aanspreken op de toekomst van z'n (klein)kinderen.
Hoewel dit sterk lijkt op 'systeemverandering', is er een duidelijk verschil: Elk individu kan in principe veranderen. Analoog aan het systeem, is een consument ingebed in de samenleving, de sociale omgeving, de cultuur, waardoor beweging niet gemakkelijk is.
Toch hoeft niet eerst het hele systeem te veranderen voordat het individu kan veranderen. Voor bedrijven ligt dat anders. Als die de koolstof voetafdruk van hun producten of diensten willen verlagen, lopen ze tegen tal van belemmeringen op. Ze zitten 'vast' in regelgeving, de financiële wereld, de wereldhandel, globalisering etc., waarbinnen de speelruimte klein is.

Er is een analogie met gezond leven, want een gezonde leefstijl is in een ziekmakende samenleving bepaald niet eenvoudig te bereiken en misschien nog wel moeilijker vol te houden. Je hebt te maken met een systeem dat je niet zelf kunt veranderen. Daarin ben je ingebed, maar kunt wel op eigen houtje besluiten om het totaal anders te doen. Om ondanks het systeem toch gezond te leven. Gezond eten, veel bewegen.
Ook hier zou je de verantwoordelijkheid, nl. voor je eigen gezondheid, kunnen belichten. Waar overigens veel kritiek op is, omdat ‘men’ de consument niet verantwoordelijk wil houden, gezien de grote invloed van het systeem en zijn ‘bescheiden bijdrage’
De analogie gaat nog verder: de consument heeft ook een bijdrage aan het systeem, door zijn leefstijl en koopgedrag en ‘houding’. Voeding van de supermart betekent steun aan het systeem, terwijl kopen bij een biologische winkel helpt om het ‘supermarkt-complex’ iets minder machtig te maken, waardoor de ‘uitknijp’-potentie van de supers, het klemzetten van de boeren om tegen ramsh-prijzen goed voedsel te leveren, iets minder groot wordt. 
Veel bewegen en verder gezond leven belast de gezondheidszorg minder (d.w.z. ‘statistisch’, niet als wetmatigheid). Minder autorijden betekent minder bijdrage aan luchtvervuiling, wat de samenleving iets minder ongezond maakt.
Het zijn natuurlijke microscopische bijdragen, maar dat is stemgedrag ook. Jouw stem betekent niets, maar is ‘collectief’ wel degelijk van waarde en weegt mee in het eindresultaat: de kleur van het politieke landschap.